Hoe het begon

In 1999 ben ik met negen buurtbewoners gestrikt voor de Run van Winschoten.
Het was dorpsfeest in Kiel-Windeweer en we hadden het nodige gedronken.
Geen water en zeker geen sportdrank.
De eerste training bleek geen grap te zijn. We stonden met katoenen shirts en oude sportschoenen bij de Klapbrug klaar om te gaan hardlopen richting Kielsterachterweg. Op de bielzen aan de Pieter Venemakade (na 3,5 lange kilometers) stond een pilsje te wachten als beloning.
Voor we de trekkerweg hadden bereikt liepen we al met de tong op de schoenen.
Wandelen dan maar om verderop opnieuw te gaan hardlopen.
Een soort intervaltraining dus. 10 km leek en was nog een onmogelijke afstand.
Maar ach, zo kwam ik ook na het dorpsfeest wekelijks mijn buurtgenoten tegen.
En ik deed wat aan mijn conditie.

Ik ontdekte na verloop van tijd dat mijn lijf ontspannen was na het hardlopen. De stress had ik er uitgelopen. En na een vermoeiende werkdag gaf het lopen me energie.
Dat voelde beter dan als een zombie voor de buis te hangen. Ik keek programma’s waar ik toch niet voor thuis wilde blijven.
Ik ging mijn eerste echte loopschoenen kopen. Toevallig de schoen die bij mijn voeten paste.
Ik vond ze erg duur, maar omdat ik veel op harde ondergrond liep, had ik een schokdempende zool nodig werd me verteld.

De meeste lopers hebben de 10km uiteindelijk gelopen. Dat we bijna als laatste team finishten was onbelangrijk. 10 km was voor iedereen een mijlpaal en de voorpret en de beleving dat we gemeenschappelijk iets hadden bereikt was belangrijker.
Het evenement was zo’n belevenis dat we dit jaarlijks hebben herhaald met wisselende lopers.
Ik ging vanzelf meer op mijn tijd letten. Het ging maar niet sneller. Iemand opperde dat het niet om de tijd zou gaan, maar het loopplezier. Dat is natuurlijk zo, maar ik wilde ook vooruitgang boeken.

Op 31 oktober 2005 werd een loopgroep opgericht.
Voor het eerst trainden we af en toe met een trainer. We waren geen Kielster Dwarsliggers meer( denk aan de bielzen…)maar Kielrunners. We wilden ook meer dan de Run van Winschoten: afwisseling en nieuwe grenzen. Met Nico(de trainer) keken we naar onze looptechniek en hoe we die zouden kunnen verbeteren. Er was aandacht voor trainingsopbouw en een heel scala aan oefeningen die op een of andere manier ons vooruit moesten helpen. We leerden zelfs hoe je moest drinken uit een bekertje tijdens het hardlopen.
Geen bier maar leidingwater.

Hardlopen kun je leren merkten we en, zoals met alles, je bent nooit uitgeleerd.
Begeleid hardlopen helpt vooruit en stimuleert om door te gaan, verder te gaan.
Wat je doel is bepaal je natuurlijk zelf .Dat doel verandert ook steeds. Iedereen heeft zijn eigen redenen om te hardlopen.
Na drie loopclinics in 2007 verhuist Nico en traint ieder weer voor zich.

Ik heb sindsdien de smaak te pakken. Het is nu niet zo zeer dat ik niet weet waar ik aan begonnen ben,
Ik weet niet waar het zal eindigen…
Wat zeker is dat de Run van Winschoten blijft. Over 6 weken is het weer zo ver!