De Gletsjerloop

Op 27 juni 2010 loop ik samen met bijna 2000 hardlopers de 25e Aletsch Halbmarathon. In de beginjaren was deze bergloop ook bekend als ‘de gletsjerloop’ . Er moet 21,1 km afgelegd worden, maar ook rond de 1050m worden geklommen op de Bettmeralp langs de 23km lange Aletsch gletsjer.
Dit is wat je noemt ‘trail running’ . Smalle, steile en grotendeels onverharde paden waarbij je je continu op het oneffen terrein moet focussen om niet spectaculair op je bek te gaan. Word er hardgelopen? Ja, maar ook veel gewandeld. Een fantastische ervaring om in de Zwitserse Alpen mijn eerste buitenlandse loop te doen.

Om bij de start op de alp te komen moet er eerst een kaartje gekocht worden voor de kabelbaan.
Deze hindernis leidt tot filevorming. Organisatorisch een minpunt, want dit geeft toch de nodige stijfheid van spieren en stress in mijn hoofd. En daar zit je- vooral als je op vakantie bent- niet op te wachten.
Gelukkig is mijn partner Agnes bij me en zorgt dat mijn rugzak in het bagagedepot terecht komt, zodat ik meteen het startvak in kan. Inmiddels is dit het derde en groene vak waar ik als rode loper in kom te staan. “Schwer!” wijst iemand op mijn startnummer. Snel ingeschat dus, maar ik geef met handen en voeten aan dat ik het hier rustig, maar dan ook vooral rustig aan ga doen.
Voordat het startsschot valt krijgen we het advies mee om bij de eerste verzorgingsposten wel te drinken. Dit om problemen op het eind te voorkomen. Het is warm, vergelijkbaar met de marathon van Enschede dit jaar. Ik heb toen op het eind spierkramp gehad en ben nu blij met die ervaring. Het maakt me een gewaarschuwd man.
Na een rustige start komt al snel de eerste klim, die meteen mijn benen duidelijk maken dat we te maken hebben met een bergloop. Waar ben ik aan begonnen, denk ik. Als ik de lopers voor me zie wandelen moet ik even schakelen. Nu al wandelen, dat wordt nog wat straks.
Toch besluit ik om soepel te blijven lopen, dus ga wandelen zodra het echt omhoog gaat.
Wandelen als training komt hier dus goed van pas.

Ik ga nog een stap verder: stilstaan bij de post om rustig een bekertje water tot me te nemen en om af en toe een foto maken met mijn nieuwe telefoon van het mooiste parcours dat ik tot nu toe heb gelopen.


Dit is echt genieten en zorgt voor voldoende rust tijdens de loop als voorbereiding op de echte klim voor de finish.

Agnes haalt me binnen.Nog wel even over de rode mat voor een tijdmeting...Ik finish in 3:01:33.

Blij met mijn lange broek, want boven is het koud, vooral als we daar weer in de rij moeten staan voor de (overigens tiptop )verzorging en de souvenirs en daarna opnieuw voor het retourtje dal met de kabelbaan. Een dag daarna pijn in mijn bovenbenen, maar op de 29e pijnvrij en al weer met Agnes aan de wandel in de Alpen. Bettmeralp… the better alp.
Dit smaakt naar meer!