4 Mijl en op naar Amsterdam

De 4 Mijl is nat in 2011. Toch een geweldig evenement. Wat een hardlopers bij elkaar, zeg. De eerste keer vond ik het irritant. Sindsdien is het een sport geworden om door de massa te slalommen. Zonder mensen voor de voeten te lopen, want daar hoor ik veel klachten over. Het is wel een toporganisatie om bijna 19000 hardlopers van jong tot oud van Haren naar Groningen te loodsen. Het is de vijfde keer dat ik deze loop doe, maar vervelen doet hij niet. Dat heeft vooral te maken met het feit dat ik niet alleen naar wedstrijden ga. Sinds mei dit jaar hebben we een eigen loopgroep in Kiel-Windeweer, de SVK Runners. Dat geeft een stok achter de deur en is leuker dan ik durfde dromen. Zelfs de mensen die het meest sceptisch waren over het oprichten van de zoveelste hardloopclub zijn om. Onze club biedt iets anders, wat vaak mist: saamhorigheid. Wat je niveau ook is en welk doel je ook hebt: je hoort er al snel bij. Hardlopen is niet alleen voor snelle en lange afstandslopers. Er komen ook mensen vanwege de gezelligheid. Sport zorgt voor verbondenheid. Dat kan ook bij het hardlopen en hoeft absoluut geen individuele sport alleen te zijn. Dit gaat mentaal vast helpen volgende week in het koningsnummer van de sport: de marathon. Ik heb geen eindtijd in mijn hoofd. Ik ben namelijk na een lichte blessure sinds begin september zelf weer wat regelmatiger aan het trainen. Het gaat de goede kant op. De lange afstandstrainingen tot 34 km gaan goed en de snelheid is er ook wel weer. Blijft er maar één ding over: genieten tijdens de marathon van Amsterdam.

Deze foto is genomen tijdens de Run van Winschoten 2011, waar ik twee keer de 10 km liep in estafetteteams van de loopgroep.