Met Ina Oortwijn en Theo Slump heb ik vorige week deze storm getrotseerd. De eerste ronde, bestaande uit twee lussen heb ik zo veel mogelijk energie gespaard door het tempo laag te houden. En genieten van het schitterende parcours. De zee liet hoge golven zien met schuimkoppen, met daarboven een lachende zon. Het zand stoof op en je waande je in de wolken op de stukken strand, die alleen voor de wind begaanbaar waren.
Ook hier liep ik - voor zover mogelijk- op de rem.
Ik had mijn ultratraining net hervat, dus wist ik niet of ik deze afstand -en onder deze omstandigheden- al in de benen had.
Geen wedstrijd besloot ik, gewoon uitlopen.
Ik was hier in een soort trance geraakt door het hoge ritme.
Mijn voetenwerk leek op de automatische piloot te zijn overgeschakeld.
Hier werd trailrunnen ineens zweven. Een onvergetelijk gevoel.
Ina en Theo raakte ik door deze versnelling kwijt. Ik liep het grootste stuk alleen. Dan krijg je wel weer contact met de aarde...
Toen het lange stuk tegenwind weer kwam door de open duinen, moest ik veel kracht gebruiken om de nog verder aanwakkerende storm te trotseren. Soms stond ik bijna stil en iedere terreinverhoging voelde zwaarder dan de vorige. De euforie slaat in een oogwenk om
in keihard bikkelen met brandende beenspieren als resultaat.
Gelukkig trof ik nog een eenzame hardloper om samen de laatste verzorgingspost te halen. Daar nam ik - 3 km voor de finish- even een pauze en maakte ik een praatje met de man van Ina, die net als mijn Agnes - niet-hardlopers!- ons onderweg aanmoedigden.
Na een minuut of 5 kwamen Ina en Theo ook de hoek om. Samen liepen we de trail uit in 5:46:16.
Hiermee is de basis gelegd voor 2014. Wat een fantastische run.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten