Alles loopt gesmeerd

Op tweede Paasdag gaat om 5.30 uur de wakker. Volgens een strak schema zitten we (Agnes en ik) een half uur later in de auto, die ons na twee uur rijden in Den Helder brengt. Om 8.30 uur gaat onze boot richting Texel, waar we een plaats zoeken om de auto te parkeren.
Volgens de borden is er alleen een parkeerplaats voor 'halen en brengen', wat merkwaardig is. Texel is kennelijk een autovriendelijk eiland. Omdat ik nerveus ben en er weinig tijd is om verder te zoeken, besluit ik om dan maar met de auto richting boot te gaan. Een bootkaart betalen met een nieuw kassasysteem is echter niet eenvoudig. Het zal 'm wel aan mij liggen, maar om met een vloeiende beweging je bankpas door het apparaat te halen vanuit je auto is acrobatiek te noemen, terwijl ik atletiek in mijn hoofd heb. Iedereen lijkt het rustig aan te doen en hoewel het niet druk is, schieten we geen meter op! Mijn zus belt vervolgens, omdat ze vanwege een snelheidsbeperking op de A9 de boot van half negen zal missen. Hm, mijn zus en op tijd komen...
Ik ben blij als we op de boot zitten. Een strakblauwe lucht en het zonnetje lachen ons toe. Ik ga vandaag de Zestig van Texel doen. En ik heb daarbij een wat korter lontje.
Op Texel is het wedstrijdsecretariaat snel gevonden. Daar staan we in de rij voor de startnummers. Dit betekent wachten en dat gaat me vandaag opvallend slecht af.
Terug bij de auto speldt Agnes de startnummers op. Ik loop in het shirt van Winschoten, waar ik mijn debuut maakte op de 50km solo. Ik loop daarmee in de kleuren van Sport Vereniging Kielwindeweer, waar mijn loopgroep 'Kielrunners' afdeling van is geworden.
Als mijn zus Gepke en nicht Soraya er ook zijn, begeef ik me naar de start om eindelijk weggeschoten te worden door de burgemeester.
Ze doet dit met de boodschap van Jan Knippenberg: "hardlopen is geen sport, het is een manier van reizen". Het gaat dus niet om de prestatie, maar om het genot ervan.
Toch drukken de meeste lopers de stopwatch in en hebben we allemaal een doel in ons hoofd.
Ik start rustig met de stroom mee, wat meteen mijn warming up is.
Al gauw zie ik wat een prachtig parcours het is. Bij het eerste stuk strand(de Hors) zie ik ook dat het een zware reis gaat worden. Het zand is rul en het is hoog water, dus er is nauwelijks hard strand. Alleen een hele smalle hellende strook langs de vloedlijn, dus dat wordt natte voeten.
Na het eerste stuk strand volgt een verharde weg door het bos en dan via de duinen- met een paar leuke klimmetjes- opnieuw het strand op. Hier is het echt ploeteren door het zand en om de vele zandkastelen heen. Maar ik heb inmiddels de smaak te pakken en alles loopt gesmeerd.
Na zo'n twee en een half uur hardlopen word ik aangemoedigd door mijn drie dames, die per huurfiets zijn gekomen. Het gaat goed, de kop is er af.
Anderhalf uur later krijg ik een inzinking bij het keerpunt ter hoogte van de vuurtoren. Mijn kuiten gaan pijn doen op de geasfalteerde waddendijk.
Misschien had ik hier van schoenen moeten wisselen.
Nog zo'n 25 km te gaan. Met de idee dat het mooiste stuk van de route voorbij is.
Toch is de waddenzee vandaag net zo blauw als de Middenlandse Zee.
Ik heb het zwaar. Maar ik herstel door even te gaan wandelen. Pas een half uur later heb ik het echt weer opgepakt. De kilometerbordjes staan iedere 5 km aan de weg. En ze tellen af. Dat is psychologisch een voordeel.
De snelheid is er voor mijn gevoel wat uit. Het is doorgedrongen dat de Zestig van Texel niet zomaar "een marathon en een stukje extra" is.
Onderweg ben ik op deze manier drie keer opnieuw begonnen. Stap voor stap tot de allerlaatste. Zelfs drie kilometer voor de finish had ik een moment dat ik zou willen stoppen. Een man op een ATB coachte toen: "Nu niet gaan lopen. Blijven dribbelen. Gewoon binnen de zeven uur finishen."
Ik wist dat het klopte wat hij zei. Ik wil het halen, geloofde het nog amper.
Ik ga het toch doen. Als een held word ik binnengehaald in een tijd van 6:54:25

Er is opnieuw een grens verlegd. Een overweldigend gevoel geeft dit.
Vooral als ik in een blog van Martine lees:...." uiteindelijk werd het een veldslag voor vele lopers.
Er vielen zo`n 125 lopers uit= 35%. Het zware strand en de warmte werd veel lopers te veel."....Het blijkt de zwaarste editie ooit te zijn....!!!
Boven: zie actiefoto. Startnummer 60210/ zwarte bandana/dat ben ik.