MyRun4Ever

Mijn nieuwe blog is te vinden op www.myrun4ever.com

MyRun4Ever,

Eddy en Agnes,

Coaching in bewegen, voeding en gewichtsbeheersing

De 50 mijl van Sint Annen tussen mijn oren

De 50 mijl van Sint Annen

‘Van klòkkestoule noar peertil en din nog'n klaain stukie verder.’
(van klokkenstoel naar paardentil en dan nog een klein stukje verder)

De 50 mijl van Sint-Annen is een uitnodigingsloop met maximaal 20 deelnemers.
50 mijl is 83 kilometers lang, die in twaalf uur tijd gelopen moeten worden.
Voordat ik op een wachtlijst kwam, werd op de site van de Deutsche Ultramarathon-Vereinigung (DUV) nagekeken wat mijn prestaties van de afgelopen twee jaar zijn. Minimaal twee 50KM wedstrijden, gelopen binnen 7 uur, waren vereist.

Toen ik door Gerik Mik werd uitgenodigd voor deze prachtige ultraloop,
voelde ik me best wat vereerd om in dit selecte gezelschap,
dat zich voorbij de marathon durft te begeven, mee te doen.
Ik had me natuurlijk ruimschoots gekwalificeerd, maar wist niet dat dit ook in Duitsland stond geregistreerd...
Anoniem was ik al niet meer, maar ik heb in Duitsland nog nooit gelopen!...
En Sint Annen ligt – voor de duidelijkheid- gewoon in Groningen.

Ik nam me voor om in ieder geval de eerste twee ronden van een soort klaverblad te lopen, 
die samen precies een marathon vormden, omdat ik net zo’n beetje hersteld was van een rugblessure.
Omdat ik het snelst weer pijnloos kon lopen op mijn Skechers Go Ultra’s, 
beschouwde ik ze als mijn beste loopmaatjes, die moeiteloos op zowel harde als onverharde ondergrond niet alleen mijn beste beentje voorzetten.
Er was geen markering, alleen een GPS track, die met wat hulp van de geweldige organisatie ook ‘Aede’proof was.
Het was even wennen dat de kaart op mijn Forerunner niet draaide, zoals de Tom Tom  in mijn auto.
Maar een pijltje gaf duidelijk aan welke windrichting ik volgde en wanneer ik van het padje af was.
Onderweg liep ik op het kompas, had intussen géén idee waar ik me bevond.
Ik wist ook niet welke afstand ik had gelopen of hoe snel ik liep.
Een echte test om te bepalen hoe het met mijn tempogevoel gesteld is en hoe het met mijn vorm gesteld is, 10 dagen na mijn laatste marathon in Drouwen bij de dfwrunners.
Alle metingen zouden op mijn GPS-horloge worden vastgelegd om later terug te lezen.
De eerste ronde van ca. 21 km liep ik in een groep van zeven lopers, waaronder Ina Oortwijn, die niet over de route beschikte. Ik was met haar naar Sint Annen gereden om 8 uur ’s morgens om daar om 9 uur te kunnen starten aan haar training voor de 100 km van Winschoten. Haar eerste 50 Mijl.
We spraken af samen te gaan lopen, wat ook een groot deel van de wedstrijd lukte.
Het tempo was 9,5 km/uur en ik merkte dat ik gedurende de marathon wat op de rem liep. 
Dat is ook de bedoeling en voelt dus goed. Het parcours was voor het grootste deel vlak en verhard.

Bij de centrale verzorgingspost kon ik geen weerstand bieden aan een roombroodje en moest nodig naar het toilet, waardoor ik met Gerik de derde ronde inging.
Als organisator en racedirector maakte hij nog even een praatje met iemand die uit de wedstrijd was gestapt en moest even later even naar huis bellen, waardoor ik alleen kwam te lopen.
Omdat ik de groep op afstand kon zien, besloot ik een poging te doen het gat dicht te lopen. Ik verhoogde mijn tempo naar wat later rond de 11 km/uur bleek te zijn.
Op het 50 km-punt sloot ik me weer aan bij de groep en zette de tocht voort.
Na 58 km kreeg ik echter steken in mijn zij…
Wandelen was een goede optie, maar mijn lijf protesteerde in de vorm van spierpijn en krampen, dus ik werd genoodzaakt mijn tempo laag te houden en  meer te gaan wandelen, in de hoop zo wat uit te rusten. Mijn elete-drankje kwam nu ook van pas, waarmee ik de elektrolyten snel weer aanvulde.
Dat overheerlijke roombroodje was misschien wat te veel in een keer, of had ik de groep te snel ingehaald? Zo voelde het op dat moment niet.
Tijdens deze inzinking vroeg ik me af of het niet beter was na 3 ronden uit te stappen.
Dan is het achteraf fijn als je iemand ontmoet- bedankt Marco Hartman ! -
die  snel de omschakeling maakt naar het wandeltempo en dan gewoon later finisht.
Het voelde als een overwinning op mezelf toen ik toch de laatste ronde inging.
Alleen weliswaar, omdat mijn wandeltempo lager was.
Dit was het punt waar ik mezelf tegen kwam en mijn grenzen verlegde.

Vlak voor de finish wachtte nog een verrassing: er moest nog even over een hek geklommen worden en door een weiland geploegd. En vreemd genoeg, gaf deze uitdaging me vleugels om dit grotendeels hardlopend te doen.
De pijn leek niet meer te bestaan. Het zit dus allemaal echt tussen de oren. Wonderlijk.
Moe en voldaan hees ik me in een stoel in de achtertuin van Gerik, waar ook nog een
douche en een hot tub klaar stond en een barbecue.
Zou ik de hot tub ingaan?.... Ja, ik heb het gedaan. Agnes (mijn echtgenote) zal dit niet geloven…
Ik wil ook zo’n ding! Ik moet kennelijk eerst mijn energie kwijt, voordat ik hieraan toe kom. Dit biedt perspectieven. Op naar de 100 km in 2015.
Iedereen bedankt!

Aede Bakker

TexelTrail 2014

Donderdag tijdens mijn wekelijkse clubtraining dacht ik even terug aan deze prachtige trailrun. 50 km lang hardlopen, grotendeels op onverharde paden. En dat met windkracht 9 , met uitschieters naar 11...

Met Ina Oortwijn en Theo Slump heb ik vorige week deze storm getrotseerd. De eerste ronde, bestaande uit twee lussen heb ik zo veel mogelijk energie gespaard door het tempo laag te houden. En genieten van het schitterende parcours. De zee liet hoge golven zien met schuimkoppen, met daarboven een lachende zon. Het zand stoof op en je waande je in de wolken op de stukken strand, die alleen voor de wind begaanbaar waren.
Ook hier liep ik - voor zover mogelijk- op de rem.

Ik had mijn ultratraining net hervat, dus wist ik niet of ik deze afstand -en onder deze omstandigheden- al in de benen had.
Geen wedstrijd besloot ik, gewoon uitlopen.

De tweede ronde kreeg ik vleugels op het strand en liet ik me even gaan.
Ik was hier in een soort trance geraakt door het hoge ritme.
Mijn voetenwerk leek op de automatische piloot te zijn overgeschakeld.
Hier werd trailrunnen ineens zweven. Een onvergetelijk gevoel.
Ina en Theo raakte ik door deze versnelling kwijt. Ik liep het grootste stuk alleen. Dan krijg je wel weer contact met de aarde...

Toen het lange stuk tegenwind weer kwam door de open duinen, moest ik veel kracht gebruiken om de nog verder aanwakkerende storm te trotseren. Soms stond ik bijna stil en iedere terreinverhoging voelde zwaarder dan de vorige. De euforie slaat in een oogwenk om
in keihard bikkelen met brandende beenspieren als resultaat.

Gelukkig trof ik nog een eenzame hardloper om samen de laatste verzorgingspost te halen. Daar nam ik - 3 km voor de finish- even een pauze en maakte ik een praatje met de man van Ina, die net als mijn Agnes - niet-hardlopers!- ons onderweg aanmoedigden.
Na een minuut of 5 kwamen Ina en Theo ook de hoek om. Samen liepen we de trail uit in 5:46:16.



Hiermee is de basis gelegd voor 2014. Wat een fantastische run.

Debuut 100 km in 11:02:11

Winschoten, 14-09-2013- Sinds een fantastische Zestig van Texel in april,
speel ik serieus met de gedachte me in te schrijven voor de 100 km solo
van de Run van Winschoten.
 
Wat bezielt me eigenlijk?!
‘Elke stap geeft tijd om verder te lopen dan je eigen horizon’, zegt de titel van mijn blog.  

Dit levert een wereld op, die groter is dan ik me voor mogelijk houd.
Ondanks dat ik aan het hardlopen ben, heb ik geen haast. 

En in dit perspectief is het ook niet ongezond. Ik neem de tijd. Dat maakt me sterk.
Grenzen, die onmogelijk lijken om te verleggen, blijken grenzen te zijn tussen de oren.
Het is een sport om alles uit jezelf te halen, om dit stukje ‘nieuwe wereld’ te veroveren.

De 100 km uitlopen is het betreden van de ultrawereld. De wereld is van mij!

Met wat trillende lippen tref ik ’s ochtends vroeg de laatste voorbereidingen voor de monstertocht, waarvoor ik me een maand geleden daadwerkelijk heb ingeschreven.
Als de starttijd dichterbij komt, voelt dit als een deadline. Ik ga het echt doen.
De adrenaline doet zijn werk, maar het lukt me wonderlijk genoeg redelijk kalm te blijven.
Ik weet dat ik zuinig met mijn energie moet zijn om een kans van slagen te hebben.
Er tegenop zien doe ik niet, want ik verplicht mezelf tot niets meer dan ‘luisteren naar mijn lichaam’ en ‘genieten van de run’.
Als dat betekent dat ik na bijvoorbeeld zes rondes uitstap, zal ik dat doen omdat ik heel wil blijven. Gaan voor de volle 100 km is op dit moment nog een droom.
Er vanuit gaan dat je het kunt vind ik onzinnig. Macho gedrag helpt hier niet.
Het is de kunst om elke keer weer opnieuw onderweg te gaan ontdekken wat de mogelijkheden zijn. Wat er ook gebeurt, ik kom daarbij altijd mezelf tegen.

Het regent en dat zal het bijna de hele dag blijven doen.
We rijden door half Winschoten voor we in het park, zo’n 500m na de start,
de plek vinden voor de verenigingstent. Als de shelter wordt opgezet, speld ik mijn startnummers vast, om me daarna wandelend richting de start te begeven.
Ik vraag nog even hoe laat het is en laat de organisatie los met het overhandigen van mijn mobieltje. De wedstrijd is nu echt begonnen.

In het startvak tref ik een aantal bekenden. Ik word van alle kanten van de laatste tips voorzien. Rustig starten is de belangrijkste tip. Geen nieuwe, wel één die ik voor mezelf blijf herhalen, omdat het lastig is om mezelf er aan te houden.
Luisteren naar je lichaam is meer dan een gevoelskwestie. Ervaring is belangrijk.
Dat betekent ook rationeel zijn. Weten uit ervaring dat een ‘trage’ start de enige optie is.
Het wordt mijn debuut op de 100 km, dus zal ik eerst maar eens de 70 à 80 km moeten zien te halen, voor ik nog überhaupt mag denken aan 100 km. 

En dat is in mijn geval verder dan ik ooit gekomen ben. We gaan dus eerst maar eens starten.

Het startsschot klinkt om 10:00 uur. De wedstrijdklok loopt.
Een stroom van 76 lopers zet zich in beweging. 

De eerste ronde loop ik zonder drinkgordel. Ik loop iets sneller dan ik in de training doe, 

maar nog wel op de rem.
Na de tweede ronde loop ik door op dit tempo. 

Ik heb tot 50 km een marge van 4 minuten op mijn snelst mogelijke schema van 6:20/km.

Bij 53 km krijg ik mijn eerste dip.

 Dit signaal neem ik serieus en ik ga een stukje wat langzamer lopen. 

Als ik de 60 km voorbij ben vraag ik me af welke tijd ik in Texel heb gelopen op deze afstand… 

Ik besluit nu weer langzamer te gaan lopen, maar nu voordat mijn lijf dit aangeeft. 

Eerst de 80 halen, niet op het gps-klokje lopen, maar zelf het tempo kiezen. 

Zonder echte problemen passeer ik zo de 70 en ook de 80.
Mentaal voel ik me sterk en mijn benen zijn goed. Ik blijf soepel. Ongelooflijk. 

Nu doorgaan, niet overmoedig worden, maar gewoon uitlopen die race!
Bij 87 km slaat de vermoeidheid toe en ook al hoor ik het advies van iemand om nu niet te gaan wandelen, doe ik dit toch een stukje. Een 100m verderop zet ik mezelf weer in beweging. 

Ik tel nu voor het eerst de kilometers af.  Het wordt even knokken.
Ga door. Het publiek, maar ook de lopers onderweg zijn de hele dag een enorme steun.
Veel kinderen krijgen onderweg een high five  en zo geef ik hen een stukje waardering terug. Helaas voor andere kinderen pak ik geen bekertjes water onderweg aan. 

Ik heb drinken bij me en ga langs de verzorgingspost voor banaan of ontbijtkoek en warme bouillon is ook lekker. Want echt warm is het niet, vooral na enkele flinke regenbuien.
Een spons heb ik ook niet echt nodig.

De laatste loodjes. Na 90 km weet ik dat ik de 100 km ga halen! 

Ik neem een korte pauze in onze tent en ga rustig verder. Alles gaat goed. 

Doorgaan, niet te snel. Na de laatste bocht loop ik uit naar ca. 12 km/uur om iedereen te laten zien dat ik nog leef.
En ik heb nog stiekem een pr op de 60 km gelopen in 6:15:58…
Ik ben verwonderd over hoe ik dit heb gedaan. Zo ver en ook een vlakke race :
100 km in 11:02:11. Wauw! Niet gedacht dat ik het werkelijk in me had.
Ik loop in alle opzichten verder dan mijn horizon…

hartloper

Ook al weet je dat je altijd je hart moet volgen, speelt onzekerheid soms een grote rol.
14 september komt ineens dichtbij. In mijn hoofd zitten allerlei tips, opmerkingen van mensen opgeslagen en komen bij vlagen tot leven. Ik probeer naar voren te halen wat mijn gedachten daarover zijn en andere ego's op hun plek te zetten.
Na de zestig van Texel dit jaar bedacht ik dat het mogelijk zou moeten zijn om meer dan 60 km te gaan hardlopen. Mijn insteek is dan ook: alles meer dan 60km is ok.
"Op deze manier is er na de 60 niks meer", hoorde ik een ultraloper zeggen.
Hm, I'll do it my way!

Nog een week te gaan. Ik besluit vandaag een duurloop te gaan doen van 30 km. Om er zeker van te zijn dat ik klaar ben voor de 100 km. Een mentale kwestie. Kan ik meteen nog even een nieuw paar sokken testen. Sokken!? Ja, mijn schoenen zijn ingelopen en inmiddels bondgenoten, want ze hebben me vorige week aan mijn pr op de 50 km geholpen. Maar ik had wel last van blaren op mijn kleine teen... Na vandaag weet ik dat zowel de schoenen als de sokken ok zijn!
We gaan de dagen tellen en staren naar de buienradar. Wat voor weer zal het worden in Winschoten?

Over een tijdschema en voeding heb ik natuurlijk ook al nagedacht.
Ik ga rustig starten op 6:30 per km en probeer na twee ronden te koersen op 6:20 per km.
Dit wil ik volhouden tot 80 km en daarna kijken wat er nog in zit. Het kan zijn dat ik onderweg moet bijstellen, maar dit is mijn plan.
Voeding ga ik bij de twee verzorgingspunten klaar zetten. Een kleine drinkgordel neem ik mee met maar twee flesjes, die ik onderweg vervang door nieuwe. Zo heb ik altijd mijn eigen sportdrank (en water) tot mijn beschikking. Drinken uit een bekertje gaat me toch minder makkelijk af.
Hoofdzaak is om ontspannen, rustig te lopen. Ik heb 12 uur de tijd. Dat moet genoeg zijn.

Monnikentocht

Nooit gedacht dat mijn provincie zo mooi was. Gisteren heb ik 50 km door bos en veld gerend van Ter Apel naar de vesting Bourtange. Als er nog ergens stilte is, dan vind je het hier.
Je waant je in Drenthe, maar je bent in de grensstreek van Groningen.
Wie van rust houdt en niet kiest voor een wedstrijdsfeer raad ik deze loop aan.
Afstanden: 18, 34 of 50 km. En de wandelaars zijn ook welkom: 17 of 33 km.
Ondergrond: verhard en onverhard.
Ik heb hem als training gelopen voor de Run van Winschoten. Daar heb ik me inmiddels voor de 100 km solo - startnummer 108- ingeschreven. 

Sporen

Wel eens gehoord van Gasselternijveenschemond? Daar was vandaag een kleinschalige marathon, die door de dfwrunners omgedoopt is tot  'Halte Tweede Dwarsdiep Marathon'.

We lopen op een plek, waar ooit een dubbele spoorlijn lag tussen Assen en Stadskanaal...
Nu dient het als langeafstandspad.
Deze marathon over een parcours van ca. 6 km  met verzorging om de 3 km is mijn  26e inmiddels, want de aangekondigde marathon in juli is goed - lees: zonder blessures- gelopen. Vandaag verliep de 42.195m vlekkeloos.
De deelnemers waren allen kilometervreters. En daar reken ik mezelf inmiddels ook toe. Een aantal hebben zich inmiddels ingeschreven voor dé ultraloop van Nederland, namelijk de Run van Winschoten.
Van ervaren ultralopers heb ik tips gekregen voor het geval ik me in ga schrijven voor de monsterlijke afstand van 100 km...  De belangrijkste knoop ik in mijn oren: langzaam starten. In dit geval starten op 6.30 min per kilometer. Langzamer dan vandaag. Deze wedstrijd begint pas na 60 km... En de eerste keer doe je er verstandig aan om hem uit te lopen. Langzaam dus.
De tweede tip: loop de wedstrijd zo vlak mogelijk. Dat betekent dat je je niet moet laten verleiden om te gaan versnellen. Je eigen race dus lopen. Om deze doelen te halen start je achter in het startvak. Dit voorkomt dat je meegezogen wordt door andere lopers en daarmee de rondes (vooral de eerste) te snel aflegt. Het gaat om de laatste 3 rondes, eerst moet je de 70 km zien te halen...
Wat ga ik doen? Kies ik voor 'veilig' en doe weer de 50 km of ga ik voor de volle 100?
Bij 50 km sta ik al in de uitslagen, dus ieder extra rondje is een bonus.
Althans, dat is voor mij zo. Menigeen zal opmerken: hij spoort niet...